Στις 2 Αυγούστου του 2008 γνώρισα την γυναίκα της ζωής μου. Στη συναυλία των Iron Maiden, σε ένα ιδιότυπο "ραντεβού στα τυφλά". Μόλις την κοίταξα στα μάτια, είδα να λαμπυρίζει η αθωότητα, η καθαρότητα, η γλυκύτητα και η καλοσύνη που ως τότε έβλεπα μόνο σε γυναίκες που ονειρευόμουν. Από εκείνη τη στιγμή ήξερα ότι αυτή τη γυναίκα θα την παντρευτώ και θα ζήσω μαζί της, όσο κι αν χρειαστεί να περιμένω, όσα χρόνια κι αν έπρεπε να περάσουν κι ότι αυτή και μόνο θα γίνει μητέρα των παιδιών μου. Τον Νοέμβριο του 2008 κι ενώ πελαγοδρομούσα ανάμεσα σε όλα αυτά που ήθελα να της πω και στην αγάπη που ήθελα να της δώσω, γιατί μου είχαν πει ότι η πολλή αγάπη τρομάζει τους ανθρώπους, κάποιος άλλος μπήκε ανάμεσά μας και την κέρδισε. Σιχάθηκα τα πάντα και πιο πολύ τον εαυτό μου. Νόμιζα ότι την έχασα για πάντα. Μόνο που για αυτόν τον άνθρωπο, η κοπέλα μου δεν σήμαινε ούτε το ένα δέκατο από όσα σήμαινε για μένα. Η σχέση τους ήταν επιδερμική κι εκείνη το εισέπραττε και είχε μετανιώσει. Ήξερα ότι κι εκείνη με αγαπούσε. Στο φιλί της ένιωθα την ψυχή της να μου λέει "σ'αγαπώ". Ακολουθούσα ηλίθιες στρατηγικές για να της εξάψω το ενδιαφέρον και πέτυχα το ακριβώς αντίθετο. Δε φοβάμαι να κοιτάξω τα λάθη μου και να τα ομολογήσω. Έτσι εκείνη έφευγε μέρα με τη μέρα, μιας κι ένιωθε το έντονο ενδιαφέρον του αντίζηλου. Προσπαθούσα να απεμπλακώ από τις βλακώδεις αλχημείες που έκανα με τα συναισθήματά μου και να της δείξω ότι ζω μόνο για εκείνη, αλλά ο χρόνος μετρούσε εναντίον μου. Ο αντίζηλος, με μια κίνηση ματ, την πήρε από μένα. Τέλη Δεκέμβρη του 2008. Το 2009 μπήκε πένθιμα. Έπεσα σε κατάθλιψη. Ο κόσμος γύρω μου έπαψε να κινείται. Μέχρι που μια μέρα του γενάρη, της μίλησα στο τηλέφωνο ενός κοινού μας φίλου. Μου είπε μια κουβέντα που με ανάστησε: "έχω κάνει την επιλογή μου και θα μείνω σταθερή σε αυτή", μου είπε. Τότε σιγουρεύτηκα ότι δεν τον αγαπούσε. Ίσα ίσα, που μου φάνηκε μάλλον απογοητευμένη από πολλά. Και τότε αποφάσισα να εξαπολύσω αντεπίθεση αγάπης. Εκείνη θα μπορούσε να ζήσει μια ζωή δυστυχισμένη με την επιλογή της κι έπρεπε να τη βγάλω από το συναισθηματικό της λαβύρινθο. Άρχισα να την ξαναφλερτάρω. Να της λέω πως την σκέφτομαι. Πως δεν την έχω ξεπεράσει, πως την αγαπάω ότι και να γινει. Ο δεσμός της, έλεγχε σχεδόν τα πάντα. Κάθε φορά που εκείνη άνοιγε το τηλέφωνο-δίαυλο επικοινωνίας που μυστικά της χάρισε ο κοινός μας φίλος, έβρισκε μηνύματα αγάπης. Κάθε φορά που ήξερα ότι είναι μόνη της, μαζί με τον κοινό μας φίλο, έβρισκα την ευκαιρία να την συναντώ, δήθεν τυχαία. Χαιρόταν κάθε φορά που με έβλεπε κι αυτό μου έδειχνε ότι τίποτε δεν είχε τελειώσει για μένα. Και η αντεπίθεση συνεχιζόταν. Πριν από σχεδόν έναν χρόνο, τον Φεβρουάριο του 2009, δημιούργησα αυτό εδώ το ιστολόγιο για να της γράφω. Ο δεσμός της με κατάλαβε. Δεν φρόντισα και ιδιαίτερα να κρυφτώ, είναι η αλήθεια. Της απαγόρεψε να μου γράφει, αλλά δεν μπορούσε να μου απαγορέψει να γράφω ότι θέλω. Μέχρι που εκείνη μου είπε ότι της δημιουργούσε πρόβλημα και σταμάτησα. Δεν άντεχα να την ακούω να κλαίει και να είναι δυστυχισμένη. Τον Μάρτιο του 2009 φοβήθηκα ότι την ξαναέχανα. Εκείνος κέρδιζε έδαφος. Τον Απρίλιο χάσαμε 4 κοινούς φίλους. Την συνάντησα και μιλήσαμε και αυτή τη φορά της έδωσα να καταλάβει ότι όχι απλά δεν υπάρχει καμιά άλλη στη ζωή μου, αλλά θα την περιμένω. Όσο χρειαστεί. Εκείνη είχε μαύρα προαισθήματα και κακή διάθεση που βγήκαν αληθινά τον Μάιο, όταν έχασε έναν πολύ δικό της άνθρωπο. Από τότε, η καρδούλα της έγινε κομμάτια. Κι εγώ υπέφερα, γιατί, αντί να είμαι δίπλα της και να τη στηρίζω, ήμουν αναγκασμένος να μένω μακριά της. Τον Ιούνιο, εκείνος είχε βαρεθεί την πεσμένη ψυχολογία της, μιας και η σχέση ήταν αρκετά επιφανειακή για τον ίδιο κι εκείνη είχε βαρεθεί πολλά πράγματα πάνω του. Ήμουν σίγουρος ότι η νίκη ήταν κοντά. Συνέχισα να τη βομβαρδίζω με μηνύματα αγάπης κι εκείνη ένιωθε όλο και πιο όμορφα. Η καρδιά μου πανηγύριζε γιατί τα όνειρά μου δεν φαινόντουσαν και τόσο άπιαστα πια. Ο Ιούλιος ήταν η αρχή του τέλους. Τον Αύγουστο, ακούστηκε επιτέλους η κανονιά του χωρισμού. Λίγες μέρες μετά, επανήλθαμε στο σημείο όπου είχαμε σταματήσει. Μόνο που εγώ ήξερα πια τι έπρεπε να κάνω κι εκείνη ήξερε τι είναι πραγματική αγάπη. Ήρθαμε ξανά κοντά, χαϊδέψαμε ο ένας τις πληγές του άλλου και αλληλοαφουγκραστήκαμε ττις ψυχές μας. Και αρχίσαμε να ανακαλύπτουμε πάλι ο ένας τον άλλον. Έτσι, ενώ οι άνθρωποι περνούν από τον έρωτα στην αγάπη, εμείς περάσαμε από την αγάπη στον έρωτα. Το 2010 μας βρήκε μαζί και ξέρω ότι η νέα δεκαετία θα είναι όμορφη, γιατί έχω την γυναίκα μου στο πλάι μου, ώριμη, κατασταλαγμένη, ρεαλίστρια κι ερωτευμένη. Και θα φροντίσω να συντηρήσω αυτό τον έρωτα, που η συμβίωση δεν κατάφερε να σκοτώσει. Σύντομα φεύγουμε για να κάνουμε ένα νέο ξεκίνημα στη Βαυαρία, στα μέρη των παππούδων μου. Ξέρω ότι θα ξαναγυρίσουμε, γιατί λατρεύουμε εξίσου την Ελλάδα. Ως τότε όμως, οι πληγές θα έχουν κλείσει και το διψασμένο για αλλαγές και μάθηση πνεύμα της θα έχει τραφεί αρκετά. Το Σεπτέμβρη θα παντρευτούμε κι ελπίζω μέσα στο 2011 να έχουμε αποκτήσει κι έναν γιο που θα πάρει το όνομα εκείνου που έφυγε. Κι αφού αυτό το ιστολόγιο δημιουργήθηκε για να της υπενθυμίζει ότι είμαι εδώ και την αγαπώ, μετά το μεγάλο "ναι" της και ενόψει της αλλαγής χώρας και τρόπου ζωής, κατεβάζει ρολά. Ώρα για αληθινή ζωή, δε νομίζετε; Σας ευχαριστώ όλους όσοι με επισκεφθήκατε. Εύχομαι στον καθέναν σας ξεχωριστά να βρει το άλλο του μισό, όπως κι εγώ. Adios.
