Ποτέ δεν κατάλαβα πώς σε έχασα μέσα από τα χέρια μου. Πώς μέσα σε μια στιγμή όλα γκρεμίστηκαν και έγιναν σκόνη στον άνεμο. Εκείνη τη μέρα που μου είπες ότι πρέπει να χωρίσουμε γιατί είσαι με κάποιον άλλον. Εκείνη τη μέρα, γκρεμίστηκε ο κόσμος μου. Έπαψα να πιστεύω. Στο Θεό, στους ανθρώπους, σε μένα. Ένιωσα να χάνω τη γη κάτω από τα πόδια μου. Και φέρθηκα σαν βλάκας. Σε πλήγωσα, σε γέμισα τύψεις, σε κατηγόρησα και είπα στον εαυτό μου ότι δεν υπήρχε τίποτα αγνό πια στον κόσμο. Και το ότι γκρεμίστηκε το είδωλό μου με πόνεσε περισσότερο από όλα.
Δεν ήξερες, μάτια μου. Δεν ήσουν εξοικειωμένη και δεν ήξερες καν τι ένιωθες. Κι όσο με έσφαξε η κουβέντα σου όταν με χώριζες, άλλο τόσο με έκανε να ελπίζω μια άλλη κουβέντα σου, μια μέρα που ήρθα να σε βρω. "Έκανα την επιλογή μου και θα επιμείνω σε αυτή" μου είπες. Δεν τον αγαπούσες καν. Απλά είχες κάνει την επιλογή σου.
Και οι μήνες περνούσαν. Κι άνοιξα αυτό εδώ το ιστολόγιο για να σου δείχνω ότι πάντα είμαι πλάι σου, μιας και ο πρώην σου είχε απαγορέψει να μπαίνουμε στο δικό σου ιστολόγιο και να γράφουμε ότι θέλουμε.
Το έφτιαξα για να σου δείχνω ότι σε νοιάζομαι, ότι σε αγαπάω, ότι είμαι μαζί σου. Για σένα, μάτια μου όμορφα. Σε κέρδισα μέρα με τη μέρα, μήνα με το μήνα. Με κάθε τηλέφωνο, με κάθε μήνυμα, με κάθε τρυφερή λέξη που τόσο ήθελες να κρατήσεις κι όμως έσβηνες. Κι ο πρώην σου, μέρα με τη μέρα, έχανε έδαφος. Απομακρυνόσουν και το ένιωθε. Ψυχανεμιζόταν ότι σε κέρδιζα αλλά δεν μπορούσε να το αποδείξει.
Εννιά μήνες. Και μετά, ήρθε η γέννηση. Η γέννηση του δικού μας δεσμού. Που δεν ήταν επιπόλαιη επιλογή στην οποία ΕΠΡΕΠΕ να μείνεις σταθερή, αλλά συνειδητή, ώριμη επιλογή στην οποία ΗΘΕΛΕΣ να μείνεις σταθερή. Εκείνη την άγια μέρα που ξαναείδα στην οθόνη μου το όνομά σου, ένιωσα σαν να μου χάριζαν τον κόσμο, γλυκό μου κορίτσι.
Τέσσερις μήνες συμβίωσης. Σχεδόν 120 υπέροχες μέρες μαζί σου. Το σπίτι μας είναι το πρώτο σπίτι όπου έμειναν οι γονείς μου, πριν τον γάμο τους. Η μητέρα μου λέει ότι θα είναι γούρι. Εγώ λέω ότι είναι ένα όμορφο σπίτι με κήπο, ακριβώς ότι χρειάζεσαι για να είσαι χαρούμενη και ήρεμη. Κι εσύ δείχνεις με κάθε τρόπο πόσο σου αρέσει και πόσο δημιουργική σε έχει κάνει.
Χτες ήθελες να κλείσεις έναν κύκλο και να αφήσεις τα πάντα πίσω σου. Ξέρεις, αυτή η χρονιά με πόνεσε όσο και σένα. Ίσως και πιο πολύ επειδή ήθελα να είμαι στο πλάι σου και δε με άφηνες. Ο κύκλος της πίκρας και της απώλειας έκλεισε για πάντα, αγάπη μου. Και άνοιξε ένας άλλος κύκλος, ευτυχίας. Χτες, μου χάρισες μια μαγευτική βραδιά με την παρουσία, το χαμόγελο και το φιλί σου.
Και τα καλύτερα έρχονται...